Techniekles: meer dan knutselen.....
Vanmiddag staat een Techniekles op het programma. Ik heb me grondig voorbereid, want een goed voorbereide les laat je niet zo snel schieten. Omdat bij ons op school het taalonderwijs extra belangrijk is en wij hier ook meer uren voor uit trekken dan voorgeschreven is, is het echt zo dat één van de eerste lessen die sneuvelen of ingekort worden –eeuwig tijdtekort in het onderwijs, want het onderwijs moet zo’n beetje álle maatschappelijke problemen ad hoc tackelen-, toch vaak dit soort lessen is. En wat is dat jammer! Óók ik maak me hier schuldig aan en dan moet u weten dat van de twee eindscripties die ik heb geschreven, één daarvan, u raadt het al, over de didactiek van techniek gaat…..ahum.
Goed, ik heb me heilig voorgenomen dit vandaag niet te laten gebeuren. Op het programma staat het maken van een echte 3D-bril. En natuurlijk na het maken ook het product gebruiken. Dát is techniekonderwijs: maken en toepassen, en als je tot onderzoek komt is het helemaal toppie.
Ik heb de kinderen al lekker warm gemaakt, dus iedereen heeft er zin in. En wat hebben ze hard gewerkt bij het woordenschatonderwijs! Alsof ze de juf alvast wilde belonen. Thuis heb ik alle formulieren en mallen geprint, want de printer op school was vandaag buiten gebruik. (Het printen doe ik nog wel in 2D…..gelukkig maar, anders heeft het fabriceren van een 3D-brilletje wel iets gekunstelds…….)
Voortvarend gaan de kinderen van start. ‘Juf, moet ik ook die gaten knippen, dat is toch lelijk!?’ en: ‘Juf, is dit goed?’ en: ‘Abram pakt mijn schaar af! En: ‘JUF! Mohammed huilt, BLOED!!!!! IEUW!!!! Hij heeft in zijn vinger geknipt!’ Algauw wordt ik omringd door kinderen die allemaal direct geholpen willen worden. Even denken voordat ik chagrijnig word (ik ben ook maar een mens): aha, Gina is al klaar, is graag de leider, dus ik schakel haar in als assistent! Dat blijkt een Gouden Greep, want Gina groeit van trots en vindt het allemaal prachtig en ik kan rustig de echte problemen gaan oplossen.
Makul doet enorm zijn best, maar is motorisch niet zo handig, dus hij knipt zijn montuur aan flarden! Zo’n stoere jongen, altijd een grote mond en dan nu zo beteuterd met een verfomfaaid rommelig -niet als zodanig te herkennen- montuurtje naar me toe schuifelen…. Hij fleurt al aardig op als ik hem beloof dat ik ervoor ga zorgen dat ook hij op tijd klaar zal zijn. Maar dan moet hij toch eerst even zelf proberen. En ja hoor, Makul straalt!
En dan Ghalib: zij komt niet goed mee met lezen en schrijven ondanks haar harde werken. Maar wéér is zij met techniekles als eerste klaar met een fantastische bril en heeft ze zelf een oplossing bedacht voor een technisch probleempje. Nu mag Ghalib de bonus als eerste gaan doen, en dat kondig ik natuurlijk flink aan, want dit succesmoment moeten we even flink uitbuiten, plus: dan schiet de rest ook een beetje op als ze gaan beseffen dat er echt een limiet zit aan de tijd: maar Ghalib mag de bril pimpen! En dat mag alleen als je op tijd klaar bent, want de les kan niet de hele middag duren (waarom eigenlijk niet, vraag ik me nu af…ik heb de kinderen nog nooit zo betrokken gezien!?). En dat nu is zo belangrijk: iedereen heeft wel iets waar zij of hij goed in is. Ook daarom is dit soort vakken zo essentieel. En: ik zie de kinderen van een heel andere kant. En dat is goed, deze kennis kan ik gebruiken bij andere lessen. Er is dus wèl doorzettingsvermogen bij Badi'a, Farid kan wèl iets afmaken, Adham kan wèl ergens voor gaan en Jul heeft wel een héél creatieve oplossing! Het toetje is wanneer ik de PowerPoint opzet. Alle kinderen verdringen zich voor het digibord met hun mooie brillen. Elke dia wordt bejubeld en er wordt veel gegild bij foto’s van de tijgers en panters die je lijken aan te vallen. De les loopt uit en niemand die hierover klaagt. Vrijwilligers genoeg (vooral meiden, maar ik kan niet aan alles tegelijk werken!) die de klas willen opruimen. Ja, een geslaagde les, dit smaakt naar meer. Deze juf schrapt nooit meer techniek van het rooster, zelfs niet als ze een slechte dag heeft of de kinderen het te bont hebben gemaakt!